Mugetan Geldirik

Goizetan iratzargailuaren txirrina ez dugu lagun, jakin arren guk bezperan ipinitako bitartekari hutsa dela. Bere soinuari, ametsetan murgilduak garela antzematen diogu, urruneko bapora batzutan edo goizeko kotxe-gidariok laneratzerakoan sortzen dugun kontzertu zaratatsua,bestetan.

Begi bat estalita oraindik, bestea erruki bila, egunerokora ku-kua egitera ausartzen gara. Une horretan, hain maitatuak ditugun amets goxoetatik irtetzerakoan soinu haren erreklamura, hartu behar izaten dugu eguneko lehen erabakia: “arre edo iso”.

Une hori magikoa da erabat. Agian erabakia bera hartu beharrak egiten dio gerizpa bere balioa gurmatzen diolarik, uneari berari.

Egunean zehar une magikoak edukitzen ditugu, hainbat. Berauetan dago bizirik, taupadaka biziaren jarioa. Matematikalariek “inflexioa puntua” deitzen diote eta informatikalariek berriz, “artxiboen birkonfiguraketa”.

Ulergarriago egin dadin, ziento bat adibide jar ditzakegu eta guztiak eguneroko gauza txikietan ikus ditzakegunak.

Hor dugu kortxoaren kasua. Uretan ipiniz gero, konturatuko gara erdiguneko munduan bizi dela: lehorrean naiz uretan, arrantzaleak bezala, baporak eurak bezala. "Ez han ez hemen" bizi da kortxoa; gu geu ametsetatik egun argira bueltatzerako unean bezala.

Haur baten jaiotza, lagun baten agurra, berri baten ezustekoa, azkenengo “fletxasoa”, eta abar. Hauek guztiak izan daitezke, ikusmira egokiaz begituz gero, azaldu nahi dudan fenomenoaren isla.

Mugarri diren momentu horietan egiazkoa den zerbait gertatzen da. Erreferentziak zapuztu egiten zaizkigu eta biluzik sentitzen gara, babes gabe, zerbaiti golpe beharrean, gure barne-azala azpikoz-gainera eta eskutuan daramagun arima ageri.

Une hauetara heltzerakoan ez dugu biderik asmatzen. Akaso, ahal denik, bertan egotea izan daiteke bide egokia, zerbait berria ager baitaiteke.. Sentimentuak garbiago usaintzen dira eta biziaren erdia gertuago nabaritzen zaigu, eta baita bere barne-mugimentua ere.

Mugalari konbentzitua naiz, mugan ez dagoelako “nirea eta zurea", nork bere urratsen jabe delako, nork bera aztarna propioen ikerlari bihurtzen delako, nahi eta nahi ez, eta galduta sentitzen naizelako..., inoiz baino presenteago nagoelarik.