Etxean geratzea erabaki nuen. Denbora txarra zegoen kalean. Euria, hotza, goi-tapatua eta ezohizko isiltasuna.
Horrela hasi nintzen idatzi honekin; zerbaiti kolpe nahian, eguarldi triste haren baitan ez jausteko asmoz.
Altza eta lehiotik begirada labur bat bota nuen, kanpoan zegoena nola zegoen baieztatzeko. Agian hobekuntza apurren bat izan zitekeelakoan, baina kaleko iluntasunaz argi kargututa…, gezurretan akaso,
Ku-ku bat kanpora eta nire barruko lehioa ireki zitzaidan. Neuri ere gaurko eguraldi honen aurpegia islatzen zait noizbehinka. Ilun, triste, isilik eta bakarrik, nor ez da sentitu izan batzutan?
Agian, eramangarriagoa lirateke hotzik eta hezetasunik ez balego. Hortan datza aldea: hotza eta hezetasuna.
Sentipen bigunak likidoak dira, inoiz lurrintsuak ere; lasaiak eta sakonak beti. Baina termometroak beheko solairuak bisitatzeko bidea hartzen duenean, dena gizontzen zaigu, bihotza eta animua, batez ere. Gogortuta eta dardaratan egoteko gauza baino ez garela, joaten zaizkigu minutuak.
Haizea dabil dinbi-danba, balkoietako zein teilatuetako ertzetan bere soinia afinatzen.
Nola egin dezake soinu ikusi ezin daitekeen zera batek?
Nola egin diezadake mesede irudika dezakedan lastanak?
Barruko begirada, barrua miatzen; bere parajeak bisitatzera, kontsolamendua aurkitu nahian.
Kepa Torreldea
